9e en laatste reisverslag

Dit gaat mijn laatste reisverslag worden. Heb vorige week Marijn op het vliegtuig gezet en ben daarna vanuit Douala teruggereisd naar Babungo. Nadat Marijn aangekomen was op 9 januari zijn we de eerste 6 dagen naar Babungo gegaan en de rest van de tijd hebben we rondgereisd in Kameroen. Marijn vond het leuk om haar ervaringen op te schrijven en om te voorkomen dat we hetzelfde verhaal schrijven verwijs ik naar haar site; lustigemarijnwaarbenjij.nu
We hebben heel wat dingen samen beleefd en ondanks de laatste zondag van ons samenzijn, waar we tot twee keer toe bijna beroofd zijn van onze spullen (een keer zelfs met een (namaak)pistool op mij gericht) zijn we toch echt wel overtuigd van het feit dat de Kameroenezen ontzettend vriendelijk en hulpvaardig zijn. Door mijn werk hier, maar ook door het feit dat we steeds met public transport gereisd hebben, hebben we echt de gelegenheid gehad om de mensen te leren kennen.

De laatste twee weken in de kliniek gebruik ik om mijn werk hier te evalueren; ik wil weten wat er is blijven plakken van alle kennis die ik overgedragen heb en in hoeverre de verpleegkundigen deze geïntrigeerd hebben in het dagelijkse werk, om vandaaruit te komen tot wat aanbevelingen en tips voor de toekomst.
Ik weet dat ik niet teveel moet verwachten omdat de cultuur en werkwijze zo anders zijn dat veranderingen maar mondjesmaat gaan.
John is heel tevreden over mijn werk hier en wil heel graag dat ik terugkom en dan voor een langere periode. Hij is aan het proberen om via de VSO geregeld te krijgen dat ik de volgende keer onder de vlag van de VSO in Babungo kan komen werken.

Voor mijzelf geldt dat ik steeds meer de rol en impact van zwarte magie ben gaan zien en hoe belemmerend die kan werken in de ontwikkeling van de mensen hier. De mensen zijn zo bang voor een vloek die over ze uitgesproken kan worden dat ze daardoor dingen stiekem doen of letterlijk en/of figuurlijk in een kramp schieten op het moment dat ze denken dat er een vloek over ze uitgesproken is.
Opnieuw heb ik het belang van de taal gezien. Werkende in de psychiatrie is taal natuurlijk een heel belangrijk instrument. Op het moment dat er Engels met een zwaar accent, Frans, pidgin, of de verschillende dialecten die per dorp kunnen verschillen, gesproken wordt, blijkt de communicatie een groot probleem. Om die reden ben ik me steeds meer gaan neerleggen op het trainen on the job van de verpleegkundigen.
Iets anders wat typisch bij Kameroen hoort is dat je hier nooit snel even iets kunt doen; snel een mailtje sturen, een formulier uitprinten, zelfs een bloeddruk meten, lukt nooit.
Altijd moeten er heel veel handelingen aan vooraf gegaan worden voordat de betreffende apparaten hun werk doen. Wat dat betreft kan ik begrijpen waarom het de Afrikanen zo goed lukt om zich bij een situatie neer te leggen, want het frustreren daarover (wat mij regelmatig gebeurde) heeft geen enkele zin. Het werkt ook andersom; omdat ze zich zo gemakkelijk bij een bestaande situatie neerleggen wordt er weinig moeite gedaan om de situatie te veranderen. Zo lekt mijn WC al 5 maanden en een tijd geleden heb ik aangegeven dat ik zwarte pannen kreeg van het gasfornuis. Dit werd gerepareerd, maar sindsdien lekt mijn fornuis gas. Het zal wel weer een hele tijd duren voordat dit verholpen wordt.
Ik heb geprobeerd een lijstje te maken van de dingen die ik zal gaan missen en de dingen die ik niet zal gaan missen, maar aangezien dat lijstje zo afhankelijk is van het moment heb ik het maar niet verder uitgewerkt. Waar ik al die 5 maanden volop van genoten heb is het mooie weer en de prachtige omgeving.

Ik ga dit verslag niet te lang maken, moet tenslotte ook nog iets te vertellen hebben als ik jullie weer zie en de grootste evaluatie van mijn Afrika ervaring zal toch pas thuis plaatsvinden, op het moment als ik daadwerkelijk op afstand zit.
A.s. woensdag nacht vlieg ik naar Nederland en donderdagmorgen kom ik al in alle vroegte aan en ik hoop dat het weer niet te slecht is bij jullie.
Bedankt voor al het medeleven en de reacties. Tot snel ziens