Tanka Tanka
Blijf op de hoogte en volg Maria
18 Februari 2014 | Gambia, Banjul
3e reisverslag
Ik heb geregeld telefonisch contact met thuis en hoor dat daar alles goed is. Mijn kinderen zijn er alweer aan gewend dat ik er niet ben, en zoals ik terug hoor, leren ze steeds beter om de zaken met elkaar op te lossen. Gelukkig is ons Sien achter de hand voor onverwachte zaken.
Anne is afgelopen week op bezoek geweest samen met Dirkjan. We hebben verschillende plaatsen bezocht en zijn ook regelmatig naar het strand geweest. Ik heb het idee dat ze zich goed vermaakt hebben en voor mij was het leuk om ze hier te hebben. Ook hebben we de kliniek bezocht zodat ze een beeld hebben van mijn werkomgeving. Voor beiden was het wel een cultuurshock door alle indrukken die ze hier opgedaan hebben.
Volgende week komen Marijn en Rita op bezoek. Hartstikke leuk en ik denk dat zij zich hier wel ook wel zullen vermaken met het strand en het mooie weer.
Het is nu zeven uur in de avond en buiten is het nog lekker warm. Vandaag, dinsdag hebben we een vrije dag want het is de 49e verjaardag van de onafhankelijkheid dus dat geeft me de gelegenheid om weer eens wat op papier te zetten.
Niet dat ik het de andere dagen zo ontzettend druk heb, maar de tijd vliegt als het ware voorbij.
Ik werk op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Nou ja, werken is een groot woord. Meestal ben ik er en zie ik wel wat zich op dat moment voordoet.
Ik heb er wel moeite mee om een beetje mijn plekje te vinden. Ik houd me meestal bezig met het verzorgen van de wonden want de hygiënische omstandigheden zijn hier niet zo geweldig en ook krijgen de patiënten te weinig eten met het gevolg dat sommige echt ondervoed zijn. Ieder wondje wordt hier al gauw een infectie. Ze worden `s morgens gestimuleerd om te douchen en omdat de meeste nauwelijks kleren hebben, krijgen ze kleren van de kliniek. Ik ben dan bezig met het uitzoeken van kleren die ze die dag kunnen aantrekken. Verder probeer ik contact te leggen met patiënten want individuele aandacht is iets wat ze niet veel krijgen. Ik heb in het begin wel eens geprobeerd te helpen met het verstrekken van de medicijnen, maar omdat de patiënten hier zo snel wisselen lukt het me nauwelijks om te namen te combineren met de gezichten.
Daarnaast zit ik ook met het taalprobleem. Er zijn hier verschillende stammen, de Wolof, de Mandinka en de Fula`s en die praten allemaal een andere taal. De meeste patiënten kunnen wel wat Engels, maar er zijn er ook een heleboel die het niet kunnen. In de Islam is een strikte scheiding tussen de mannen en de vrouwen, dus de mannelijke nurses verzorgen de mannelijke patiënten en de vrouwelijke nurses houden zich met de vrouwen bezig.
Het tempo van werken ligt aanzienlijk lager dan in Nederland en hoewel ik er geen lijn of structuur in mijn werken zit, verveel ik me niet. Ik heb inmiddels al wat lessen gegeven en ik moet zeggen; het gaat steeds beter. Was in het begin weer erg aan het worstelen met mijn Engels, maar nu ik er weer meer in zit, komen alle vergeten woorden weer spontaan boven drijven.
De lerares waar ik bij in huis woon vertelt me veel over de manier van leren van de Gambianen. Ze leren niet zozeer uit boeken als van hetgeen ze horen van de senior verpleegkundigen. Een aantal van hen werken al heel wat jaren hier en beschikken over veel werkervaring. Zij doen de jongeren voor hoe ze met de patiënten om moeten gaan. (er zitten er een paar bij die slaan de patiënten daadwerkelijk als ze gedrag zien wat hen niet aanstaat). De jongeren kopiëren dit gedrag en hoewel er natuurlijk ook al voor mij mensen hier zijn geweest die geïnvesteerd hebben in lesgeven, wordt dit nauwelijks in de praktijk geïmplementeerd.
Individuele contacten met patiënten gaan ze nauwelijks aan, alleen als er problemen zijn waar ze niet omheen kunnen.
Ik ben naar manieren gaan zoeken om dit wat meer te stimuleren. Via rollenspellen en aan de hand van casuïstiek probeer ik ze wat verpleegkundige technieken aan te leren in de hoop dat ze de meerwaarde zien van individuele aandacht met het oog op terugval preventie. Mooi doel, maar of het gaat werken betwijfel ik.
Daarnaast probeer ik contact te leggen met familie. Omdat de mensen hier denken dat een psychiatrische patiënt door de duivel bezeten is, brengen ze hem/haar naar de kliniek om er vervolgens niet meer naar om te kijken. We hebben het geluk dat de meeste wel goed reageren op de medicatie waardoor zijn/haar familie wel in moet zien dat een duivel toch echt niet zo simpel bezworen kan worden. Maar dan nog, het bijgeloof zit hier echt heel diep en het zal denk ik nog wel een aantal generaties duren voordat ze bereid zijn de westerse zienswijze te accepteren.
Voor de verslaafden is het hier helemaal afzien. Niemand heeft een goed woord voor ze over en het liefst worden ze helemaal genegeerd. Vorige week is hier een pittig incident geweest tussen een afkickende verslaafde met een nurse. Hoewel ze separeercellen hebben, gebruiken ze die niet want dat mag niet volgens de WHO, met het gevolg dat deze patiënt enkele dagen zoveel mogelijk is platgespoten en dat iedereen bang was als hij zijn bed uitkwam.
Er zijn gelukkig ook heel wat dingen die goed lopen en over het algemeen moet ik zeggen dat het niveau van werken hoger ligt dan in Kameroen. Hier hebben de verpleegkundige al jarenlang ervaring in het werken met psychiatrische patiënten.
Voor mij is het moeilijker omdat hier meer patiënten zijn die bovendien in een hoog tempo opgenomen worden en weer met ontslag gaan; deze hebben dan ook nog Arabische namen die ik nauwelijks uitgesproken krijg en diegene die me kent, kent sowieso mijn probleem met namen.
Verder valt er van de verpleegkundigen niet echt veel steun te verwachten want ieder doet het op zijn eigen manier zonder dat er onderling overlegt wordt.
Maar goed, daar staat tegenover dat ik het in mijn vrije tijd geweldig vind. Alles wat ik in Kameroen miste is hier; veel gezelschap, veel gezamenlijke uitstapjes, het strand en volop muziek.
Hoor dat het in Nederland vreselijk weer is; geen winter maar veel regen. Wens jullie allemaal het beste en hou jullie op de hoogte.
Groetjes Maria
Ik heb geregeld telefonisch contact met thuis en hoor dat daar alles goed is. Mijn kinderen zijn er alweer aan gewend dat ik er niet ben, en zoals ik terug hoor, leren ze steeds beter om de zaken met elkaar op te lossen. Gelukkig is ons Sien achter de hand voor onverwachte zaken.
Anne is afgelopen week op bezoek geweest samen met Dirkjan. We hebben verschillende plaatsen bezocht en zijn ook regelmatig naar het strand geweest. Ik heb het idee dat ze zich goed vermaakt hebben en voor mij was het leuk om ze hier te hebben. Ook hebben we de kliniek bezocht zodat ze een beeld hebben van mijn werkomgeving. Voor beiden was het wel een cultuurshock door alle indrukken die ze hier opgedaan hebben.
Volgende week komen Marijn en Rita op bezoek. Hartstikke leuk en ik denk dat zij zich hier wel ook wel zullen vermaken met het strand en het mooie weer.
Het is nu zeven uur in de avond en buiten is het nog lekker warm. Vandaag, dinsdag hebben we een vrije dag want het is de 49e verjaardag van de onafhankelijkheid dus dat geeft me de gelegenheid om weer eens wat op papier te zetten.
Niet dat ik het de andere dagen zo ontzettend druk heb, maar de tijd vliegt als het ware voorbij.
Ik werk op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Nou ja, werken is een groot woord. Meestal ben ik er en zie ik wel wat zich op dat moment voordoet.
Ik heb er wel moeite mee om een beetje mijn plekje te vinden. Ik houd me meestal bezig met het verzorgen van de wonden want de hygiënische omstandigheden zijn hier niet zo geweldig en ook krijgen de patiënten te weinig eten met het gevolg dat sommige echt ondervoed zijn. Ieder wondje wordt hier al gauw een infectie. Ze worden `s morgens gestimuleerd om te douchen en omdat de meeste nauwelijks kleren hebben, krijgen ze kleren van de kliniek. Ik ben dan bezig met het uitzoeken van kleren die ze die dag kunnen aantrekken. Verder probeer ik contact te leggen met patiënten want individuele aandacht is iets wat ze niet veel krijgen. Ik heb in het begin wel eens geprobeerd te helpen met het verstrekken van de medicijnen, maar omdat de patiënten hier zo snel wisselen lukt het me nauwelijks om te namen te combineren met de gezichten.
Daarnaast zit ik ook met het taalprobleem. Er zijn hier verschillende stammen, de Wolof, de Mandinka en de Fula`s en die praten allemaal een andere taal. De meeste patiënten kunnen wel wat Engels, maar er zijn er ook een heleboel die het niet kunnen. In de Islam is een strikte scheiding tussen de mannen en de vrouwen, dus de mannelijke nurses verzorgen de mannelijke patiënten en de vrouwelijke nurses houden zich met de vrouwen bezig.
Het tempo van werken ligt aanzienlijk lager dan in Nederland en hoewel ik er geen lijn of structuur in mijn werken zit, verveel ik me niet. Ik heb inmiddels al wat lessen gegeven en ik moet zeggen; het gaat steeds beter. Was in het begin weer erg aan het worstelen met mijn Engels, maar nu ik er weer meer in zit, komen alle vergeten woorden weer spontaan boven drijven.
De lerares waar ik bij in huis woon vertelt me veel over de manier van leren van de Gambianen. Ze leren niet zozeer uit boeken als van hetgeen ze horen van de senior verpleegkundigen. Een aantal van hen werken al heel wat jaren hier en beschikken over veel werkervaring. Zij doen de jongeren voor hoe ze met de patiënten om moeten gaan. (er zitten er een paar bij die slaan de patiënten daadwerkelijk als ze gedrag zien wat hen niet aanstaat). De jongeren kopiëren dit gedrag en hoewel er natuurlijk ook al voor mij mensen hier zijn geweest die geïnvesteerd hebben in lesgeven, wordt dit nauwelijks in de praktijk geïmplementeerd.
Individuele contacten met patiënten gaan ze nauwelijks aan, alleen als er problemen zijn waar ze niet omheen kunnen.
Ik ben naar manieren gaan zoeken om dit wat meer te stimuleren. Via rollenspellen en aan de hand van casuïstiek probeer ik ze wat verpleegkundige technieken aan te leren in de hoop dat ze de meerwaarde zien van individuele aandacht met het oog op terugval preventie. Mooi doel, maar of het gaat werken betwijfel ik.
Daarnaast probeer ik contact te leggen met familie. Omdat de mensen hier denken dat een psychiatrische patiënt door de duivel bezeten is, brengen ze hem/haar naar de kliniek om er vervolgens niet meer naar om te kijken. We hebben het geluk dat de meeste wel goed reageren op de medicatie waardoor zijn/haar familie wel in moet zien dat een duivel toch echt niet zo simpel bezworen kan worden. Maar dan nog, het bijgeloof zit hier echt heel diep en het zal denk ik nog wel een aantal generaties duren voordat ze bereid zijn de westerse zienswijze te accepteren.
Voor de verslaafden is het hier helemaal afzien. Niemand heeft een goed woord voor ze over en het liefst worden ze helemaal genegeerd. Vorige week is hier een pittig incident geweest tussen een afkickende verslaafde met een nurse. Hoewel ze separeercellen hebben, gebruiken ze die niet want dat mag niet volgens de WHO, met het gevolg dat deze patiënt enkele dagen zoveel mogelijk is platgespoten en dat iedereen bang was als hij zijn bed uitkwam.
Er zijn gelukkig ook heel wat dingen die goed lopen en over het algemeen moet ik zeggen dat het niveau van werken hoger ligt dan in Kameroen. Hier hebben de verpleegkundige al jarenlang ervaring in het werken met psychiatrische patiënten.
Voor mij is het moeilijker omdat hier meer patiënten zijn die bovendien in een hoog tempo opgenomen worden en weer met ontslag gaan; deze hebben dan ook nog Arabische namen die ik nauwelijks uitgesproken krijg en diegene die me kent, kent sowieso mijn probleem met namen.
Verder valt er van de verpleegkundigen niet echt veel steun te verwachten want ieder doet het op zijn eigen manier zonder dat er onderling overlegt wordt.
Maar goed, daar staat tegenover dat ik het in mijn vrije tijd geweldig vind. Alles wat ik in Kameroen miste is hier; veel gezelschap, veel gezamenlijke uitstapjes, het strand en volop muziek.
Hoor dat het in Nederland vreselijk weer is; geen winter maar veel regen. Wens jullie allemaal het beste en hou jullie op de hoogte.
Groetjes Maria
-
18 Februari 2014 - 20:55
Sien:
Erg mooie foto's Ria. Geniet er nog maar lekker van. En het is hier helemaal niet zo slecht, zelfs het weer valt mee. Ik kon gewoon eens een keer naar Embert zijn verjaardag zonder stijf van de kou van de fiets te stappen. En de SP Provinciale Staten afd. Brabant heeft akkoord gegeven de veestapel in Brabant uit te breiden. Ik heb per onmiddellijk mijn lidmaatschap opgezegd. Maar wat nu? Dat zijn zo hier de probleempjes
Groetjes Sien -
19 Februari 2014 - 01:16
Marc Van Bergen:
Het is een echt plezier je te kunnen volgen op deze manier. En mijn petje af hoe je om weet te gaan met die bijzondere situaties. Je doet het toch maar allemaal.
Ook dat je het zelf voor een deel als vakantie ervaart is mooi meegenomen.
Toch zou ik nog eens nadenken over dat voorstel om 4 de echtgenote te worden. Inderdaad wordt de laatste het meest verwend, al werd mij niet verteld op welke manier. En rijk is ie natuurlijk ook niet. Doe maar niet.
Maria, ik blijf je met volgen en niet alleen in Gambia.
Groeten, Marc -
19 Februari 2014 - 20:30
Albert:
Hallo Maria,
Van Embert hoorde ik dat je weer was vertrokken, en dit keer naar Gambia, ik heb snel even al je verhalen gelezen, bijzonder dat je na Kameroen, je weer in het avontuur stort, respect hoor. Toevallig heb ik onlangs ook contact gehad met Betsy Engelen, een voormalig kapster uit Deurne die in Gambia een B&B is gestart en inmiddels getrouwd is met een jonge Gambiaanse toyboy. Ze zal vast niet ver bij jou vandaan wonen ik was zelf ook verrast om te zien hoe klein Gambia is. Afijn ik denk er nog over na of ik ooit naar Gambia op vakantie wil gaan wellicht kom ik je nog eens tegen als ik toevallig weer in Asten ben ( ben namelijk verhuisd naar Someren).
Groeten Albert Poos -
20 Februari 2014 - 20:38
Antonia:
Hallo zus, gelukkig dat alles goed met je gaat. En wat je werk betreft, je kan alleen maar doen, wat je denkt wat goed is, aangezien het best moeilijk schijnt te zijn om medewerking van je collegas of papienten te krijgen. Een ervaring erbij, en meteen ook gemerkt, dat het in die landen toch niet zo makkelijk is.
Hou je taai, en tot volgende keer. Leuk dat je dochters komen, en dat Anne is geweest.
Heb goed gelezen, zo dat Piet geen commentaar kan geven. Lol
Bisous -
24 Februari 2014 - 16:36
Jeanne:
Hoi Maria,
We hebben met het hele team met genoegen op het grote scherm naar jouw foto's zitten kijken! Maurice kon het natuurlijk niet laten te zeggen dat zijn C-opmerking toch niet zo misplaatst was ... dan weet jij wel bij welke foto dat was ;)
Het ziet er relaxt uit...hoop dat je het ook zo ervaart.
Geniet nog van je laatste maand!
Groetjes Jeanne -
25 Februari 2014 - 07:50
Piet:
De ene na de andere dochter even op bezoek. Alsof het niks kost. Waar dóén ze 't toch van?
Verpleegkundigen die patiënten slaan? Dus ze brengen je lessen al meteen in praktijk!
"Via rollenspellen en aan de hand van casuïstiek probeer ik ze wat verpleegkundige technieken aan te leren in de hoop dat ze de meerwaarde zien van individuele aandacht met het oog op terugval preventie."
Aardig van je dat jij daarna de wonden verzorgt.
Komend weekend ook in Nederland iedereen door de duivel bezeten. Carnaval.
-
03 Maart 2014 - 16:15
Emmy:
Yo Ria!
alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Fijn dat je die op een zonnige lokatie kunt vieren met 'n paar dochters erbij!
groeten
emmy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
